نشانیِ پنجره ام را از ماه بگیر از "سید محمد مرکبیان"

باز خو می کنم به شب

که در آغوشِ من سوزِ بی خوابی

و بر شانههایم بارِ سنگینِ دوریِ توست

آنجا که باشی ، ستاره می روید بر آسمانش

 باش تا باشم تکیه بر نفسهایت

 هرکجا می روی ، هرکجا می بری ، من با تو باشم

شب ، بی تو طولانی ست

 من ، بی تو بی طاقتم

 نشانیِ پنجره ام را از ماه بگیر

جاده بیداری ام را نشانه برو ،

شاید پلکهایم توانِ عبورِ دوبارهانتظار را داشته باشند

تو نیایی ، تو را نیابم ، ناگه یک شب به دوش می برم رنجم را

 خلوتِ اجباریِ امشب به هوای نگاهت نرسید

 رؤیا هنوز خیابانِ شهر دودل است .

کسی می آید ، کسی می رود

این نامه نیست ،

بی خوابی های شبانه است که می بارد بر ابرهایسپیدِ دفترم

 نامه هم بخوانی اش ، نامِ توست تا بی نهایت بر برگهایش

نگاه ! من درخت می شوم ، تو رؤیای پروازم

 می دانی ، ما به رفتن عادت کرده ایم

 چرا کسی را نمی یابم دستی را اهلی کند و بماند

بگذریم ، بگذار باز ، بازگردیم به دلهای خودمان

 در قلبِ ذره ذره ایمانم هزاران هزار وعده دیدارِ توست

زمزمه کنان ؛ او می آید ،

       می آید تا زمستان را دور بزند

            و دستهایترا بهاری دوباره ببخشد

تو می آیی ،

      می آیی تا دستهایم را

           بهاری دوباره ببخشی.

"سیدمحمد مرکبیان"