از "شمس لنگرودی"

شبانه

     درختانی دیده‌ام

          با پنجه‌های آویخته روشن

                     که به جانب آب می‌روند.

آبی دیده‌ام

        که ایستاده است

                به باغ برهنه لباس زمستانی می‌فروشد.

و دلی دیده‌ام از کاغذ

             لیمویی بیهوش

                  که روشن و خاموش می‌شد

                                      و در تن من می‌تپید

دلی که تو را دیده بود

آمده بودی

           کاغذ را ورق می‌زدی.

شمس لنگرودی