تجربه ی من

      والله که شهر بی‌تو مرا حبس می‌شود                                            آوارگی کوه و بیابانم آرزوست ...

خیره در چشمانت که می شوم بوی خاک آفتاب خورده به مشامم می خورد. گم می شوم در گندمزار میان خوشه ها ... بال به بال شراره های سبز در بیکران ها به پرواز در می آیم چشمان تو چون تغییر مداوم ماده هر روز پاره ای از رازش را می نماید اما هرگز تن به تسلیمی تمام نمی دهد ... ...

هنوز ترکت نکرده ام که در من می آمیزی بلورین، یا لرزان یا مضطرب، زخم خورده از من یا گمگشته در عشق مثل وقتیکه چشم می گشایی بر هدیه ی زندگی که میدهمت مدام   عشق من ما یکدیگر را تشنه یافتیم و چون آب و خون نوشیدیم ما یکدیگر را گرسنه یافتیم و چون آتش به نیش کشیدیم    اما منتظرم بمان شرینی ات را برایم نگه دار من هم به تو گل سرخی خواهم داد. ...

به یاد دارم چه بسیار که برف چون مهمانی ديرهنگام می آمد و نرم ميزد به شيشه ي پنجره ی شعرهایم صدایم مي كرد : " باز کن ! از دورها آمده ام و هدیه ام سبد واژه های ناب است باغستانی اند که بكر مانده اند." به یاد دارم که سبد واژه ها را می ستاندم و بالای تاقچه ی چشمم می نهادم او هم می گفت : " کنارت می مانم تا نگاهم را درنگاهت بیندازم ای نازنینم! هرگز ازبرف ِ میهمان ِ دیر هنگام ِعزیزی چون تو سیراب نمی شوم ! ای نازنینم ! بیا با دست هایت برف بیار من دوست دارم اگر آب شدم با برف آب شوم ای نازنینم ! ...

زنده باد بال خدا که فرو می افتد و درست روی شانۀ من می نشیند، زنده باد!   زنده باد آفتاب سحر که سرش را می چرخاند، پیدایت می کند و تلالو اولش را برای تو پست می کند، زنده باد!   زنده باد دفتر مشق من که بین این همه کاغذ فقط برای تو شعر جذب می کند، زنده باد!   زنده باد سنگ های خیابان که بین این همه کفش فقط از کفش تو عکس می گیرند و برای عارفان برهنه پای روز جزا می فرستند.   زنده باد عشق تو محبوبم زنده باد که خیالم را آن قدر دور می برد که برای حیات این مردم معنایی پیدا کند. ...

احساس را که نمی شود تقطیع کرد همینطور قطار می شود... سر می رود از دل... تا زبان... تا دست... تا مداد... تا کاغذی پشتِ در خانه ی شما!   شاعر شدن که کوه کندن نیست، لاهیجان که زیبا باشد، تو هم که زی... تو هم که چه می گویم من!؟ تو که همیشه زیبا بوده ای و الا که کتاب های تاریخ ادبیات وجود نداشتند!   خلاصه لاهیجان که... تو هم که... چه نشئه می کند این شب مرا و نشئه گی خودِ شعر است! "مهدیه لطیفی" ...

کُنتــِـس ورونسکایا: ترجیح میدم بدونِ آرزو از دنیا برم تااینکه آرزوش تو دلم بمونه .   از فیلم آنا کارنینا ...

خارها          خوار نیستند شاخه‌های خشک           چوبه‌های دار نیستند میوه‌های کال کرم خورده نیز           روی دوش شاخه بار نیستند پیش از آنکه برگ‌های زرد را    زیر پای خویش، سرزنش کنی        خش‌خشی به گوش می‌رسد :                      برگ‌های بی‌گناه ،                                با زبان ساده اعتراف می‌کنند   خشکی درخت                       از کدام ریشه آب می‌خورد !        قیصر امین‌پور ...

دست‌های تو             سبزینگیِ جنگل‌ شمال گیسوان من             سیاه گردبادی از جنوب                     در تمنایِ وزیدن و گریختن                                 در تمنایِ گریختن و وزیدن و آسمان           گواه ستارگان               دل‌ باختگانی بی‌ ریشه در خاک و آفتاب         گواهِ ما               که محال نیست                             جاودانگی در آغوش عشق..       نیکی‌ فیروزکوهی ...